من بی تو، منتظر ترین آدم دنیام ...

اول از همه سلام؛
دوم از همه معذرت به خاطر سوت و کور بودن حصار آسمان
سوم از همه بازم معذرت بخاطر نظر های لطفی که بی جواب مونده!
حقیقت اینه که توی یکی دو ماه گذشته، به شدت کار سرم ریخته بود. بیشترین تعداد واحد رو برداشتم و بیشترش هم عملی! اکثر اوقات دانشگاه بودم و وقتایی هم که خونه بودم، مجبور بودم رو چنتا پروژه درسی کار کنم. به اندازه یه اپسیلون اگه زمان خالی برام پیش میومد، میتونستم فقط به کانال تلگرام سری بزنم. 
حالا هم وضعیت خیلی فرق نکرده. از 8 خرداد امتحانات شروع میشه و تا 29 خرداد ادامه داره. و باز هم مجبور میشم 29 خرداد برگردم و معذرت بخوام بابت مدتی که نبودم. اما قول میدم بعد از امتحانات برگردم و هم اینجا رو از این سوت و کوری در بیارم و هم از خجالت شما در بیام. مجبورم فعلا نظرات رو جواب ندم و این مایه شرمندگی بنده ست. پیشاپیش عذرخواهی منو پذیرا باشید.

از این بحث که بگذریم، صلاح میدونم از چله نشینی خودم چیزی بگم. اینو صرفا به خاطر یکی از کامنت های یکی از پست های این وبلاگ میگم. وگرنه دلیلی نمیبینم که بازم مطرحش کنم. گفتم که میخوام یه مدت چله نشین باشم. گفتم که باید با خودم خلوت کنم تا شاید به هدفم برسم. هدفم از بین رفتن نفرت و مشخص کردن تکلیفم با خودم و این تنهایی بود!
کوتاه و مختصر بگم؛ دلی که با عشق زنده شده، نمیتونه جایگاه مناسبی برای نفرت باشه و کسی که واقعا یه نفر رو دوست داشته باشه، لازم نیست نگران خالی موندن جاش توی زندگیش باشه. پس تنهایی هم براش میشه یه اختیار!

نمیدونم چرا ولی احساس میکنم باید این جملات رو بگم؛
من بی تو منتظر ترین آدم دنیام و تو میتونی اینو بزاری پای حماقتم. مهم نیست! از وقتی رفتی هر روز با خودم کلنجار میرفتم تا بفهمم اون چیزی که منو پایبند تو کرده، واقعا وفاداری بوده یا تنهایی! و هر روز مطمئن تر میشدم به اینکه اگر وفا نبود، تا این اندازه پایبندت نشده بودم و تنهایی دیگه معنایی نداشت! چرا که اجازه نداد جات رو پر کنم و بی خیالت بشم! چرا که یه چیزایی برام مهمه که توی مخیله خیلیا حتی کلمه ای هم برای توصیفش به کار برده نشده! پس تو میتونی یا اینو بپذیری و یا بازم بیای و بگی یکی دیگه رو دوست داری و منتظرت نباشم و دلی که با هزار زحمت سر پا نگه داشتم رو باز خرد تر از قبل کنی! 

تو میتونی نیای ولی نمیتونی بگی منتظر نباشم! زندگی خودمه و دوست دارم در انتظار صبحمو شب کنم، در انتظار بخوابم و در انتظار بمیرم و قول میدم گناهشم گردن خودم باشه و حماقتم و عشقی که شده دار و ندارم ... 
اصلا من چیکار به کار تو دارم؟! دوست داشتن و منتظر موندن من که باعث نمیشه خوشبختی تو نابود بشه ... خدا کنه همیشه خوشبخت تر از قبل بشی. اینو از ته قلبم میگم. اما تو رو به حرمت هر چیزی که بین ماست، این دلخوشی کوچیکو ازم نگیر... به احساس و قلبم احترام بزار و بزار احساسمو هر جوری که دلم میخواد خرج کنم! 
هر آدمی میتونه با خوندن این جملات بفهمه دلم از دستت خیلی پره! ولی این بهم اجازه نمیده بزارمت کنار و برسم به زندگیم. آخه هر کاری هم بکنم، این حقیقت کتمان نمیشه که هنوزم خیلی دوستت دارم ... یه جای خالی توو زندگیم هست که هیچ کس نمیتونه پرش کنه...  تو همون آدمی هستی که رد پاش هرگز از زندگی آدم پاک نمیشه. تو همونی هستی که هر وقت دلم میگیره، با فکر کردن بهش، دلمو آروم میکنم ... تو همون آدمی هستی که همیشه منتظرم  با یه خبر خوش برگرده... تو همونی هستی که یه روز باهاش عهد بستم هرگز اجازه ندم عشقش از قلبم بره و این عهدو اونقدر تکرار کردم تا شد باورم... باوری که تو منو بابت داشتنش مواخذه میکنی همون باوریه که هنوز منو سر پا نگه داشته و کمک کرده تا باور کنم، تا روزی که دوستت دارم، میشه منتظر موند... این باور باعث شده دووم بیارم! ... همین
 
اینا رو گفتم تا از اتفاقی که میتونه زندگیمو از این بدتر کنه، جلوگیری کنم. پس من منتظرتم ...
اینایی ام که نوشتم بزار پای حماقتم و ازم دلگیر نشو. ببخشید

از داداشا و آبجیای عزیز یه خواهش داشتم. میشه منم دعا کنین؟ موقع سحر یا افطار یا هر موقعی که یادتون بود... میشه؟
باور کنین دعاتون میکنم. خدا خودش قول اجابت داده. دعا در حق همدیگه
مدتیه یه امید تو دلم شکل گرفته. امیدی که شده همه دار و ندارم. انگار برم گردونده به حامدِ یکی دو سال پیش. همون حامدِ پر از باور و امید...
امیدوارم خدا امید هیچ کسی رو ناامید نکنه. من که بر خودش توکل کردم و منتظر یه خبر خوشم. و اگر این امید هم ناامید بشه، دیگه واقعا نمیدونم باید با چه دلخوشی ای به زندگیم برسم. فقط خدا از حالم، موقع نوشتن این پست خبر داره!

آرزومند لحظات خوش و خبرای خوش برای همتون هستم. فراموشم نکنین، فراموشتون نمیکنم! ماه رمضان بر همگی مبارک ...